Het is al een tijd geleden dat ik een update schreef over de witte Cooper, en er is weer veel gebeurd. Zo is er een nieuwe episode in de never ending story "chroomstrip", en zijn er een paar duizend kilometer op de teller bijgekomen... door het voormalige oostblok.
Subframebevestiging
Zoals ik nog zal gaan vertellen ben ik met mijn vader in juni naar Polen geweest. Enkele weken daarvoor is de auto bij Peter Segers geweest voor een check-up. Buiten wat "reguliere" zaken als versleten remblokken, werd er een wat groter probleem ontdekt; op de plek waar het voorsubframe aan het schutbord bevestigd is was er tussen de verstevigingsplaat en de carosserie een soort tompouce ontstaan. Op onderstaande foto's kun je zien hoe heftig dat was.
Waarschijnlijk was dit het knakkende geluid dat ik al een tijdje hoorde bij het ontkoppelen. Verder niet iets om te wijten aan de restauratie, denk ik, kan goed zijn dat dit sindsdien ontstaan is (aan de andere kant, had het dan niet beter beschermd moeten zijn?). Hoe dan ook, is zoals je kunt zien, het aangetastte plaatwerk uitgeslepen en is er nieuw plaatwerk ingelast, compleet met een nieuwe verstevingsplaat.
Polen
Het werk was precies op tijd klaar voor de heftigste tocht die de witte Cooper ooit heeft ondernomen; samen met 30 andere Mini's via Duitsland en Tjechië naar Polen om daar de 29e International Mini Meeting (IMM) bij te wonen. In feite, als je één IMM hebt gezien ken je ze allemaal, maar om met de Stichting Go4It naar een ver oord af te reizen is een evenement op zich, en is dan ook de belangrijkste reden geweest voor mij en mijn vader om mee te gaan. In Oost-Duitsland kregen we zo nu en dan al een voorproefje van de staat van de wegen in de voormalige oostblok-landen. Dit deel van Duitsland was vergeven van de omleidingen, wat alles te maken had met een grote inspanning om het wegennet op West-Duits niveau te krijgen. Eenmaal over de grens, in Tsjechië, was het over met de pret; hier varrieerden gewoon alle wegen tussen slecht, heel slecht en verschrikkelijk. In Polen was het eigenlijk van hetzelfde laken een pak, hoewel hier soms als enkele positieve uitzondering een weg met superstrak asfalt lag. Met het gevolg dat je eigenlijk nog beter op moet letten, omdat dat strakke asfalt net zo abrupt op kan houden als het begonnen is.
Het hoogtepunt van deze vakantie was voor mij niet het IMM, maar een bezoek aan Auschwitz (in feite een Duitse verbastering van de Poolse naam van de plaats, Oswica). En dan niet een hoogtepunt in de traditionele zin, maar een hoogtepunt in de zin dat het beklemmend is, en schokkend, maar dat je het absoluut niet had willen missen. Ik heb hiervoor een aparte fotoset gemaakt.
Het IMM zelf was in feite een beetje een anti-climax. Wel een leuk, knus IMM-pje, maar tot diep in de nacht bieren is niet zo besteed aan ons Blokken, en aangezien je in een uur of twee wel alle Mini's en standjes bekeken had (er waren niet heel erg veel Mini-isten naar het verre Polen afgereisd) was er daarna niet veel meer te doen. We zijn dan ook de dag na aankomst alweer vertrokken. Voor ons wat het een geslaagde vakantie; schitterende tocht gemaakt, bezoek gebracht aan een van de meeste indrukwekkende plekken ter wereld en onze eindbestemming bereikt.
We zijn in twee dagen naar huis gereden. De eerste dag bestond uit opnieuw veel slechte Poolse wegen. De laatste 60 km bestonden, alsof Polen ons nog in stijl uitgeleide wilde doen, uit oude, verweerde betonplaten met flinke kieren ertussen. Dat betekende dus iets meer dan een uur kedeng, kedeng, KLEDDER, kadang, kadeng. Maar, de Mini heeft het uitgehouden, en na een overnachting in een hotel net in Duitsland hebben we de autobahn opgezocht, en tegen de planning in zijn we verder in één ruk naar huis gereden. Foto's van de tocht naar Polen en weer terug vind je in de fotoset.
Chroomstrip
De rit over de autobahn verzorgde nog wel een vervolgaflevering in de serie "Chroomstrip-ellende". Al de hele vakantie hoorden we zo nu en dan de achterwielen aanlopen, en op het moment dat ik constateerde dat dit ook betekende dat de chroomstrips aan het doorslijten waren was het al te laat om de Hi-Los wat op te draaien. Hadden we misschien toch moeten doen, want uiteindelijk is ook het rechter spatbord deels afgesleten. Dat kreeg dus zo nu en dan wat aandacht, de chroomstrip werd er opnieuw opgeduwd en zo ging het wel. Maar op de autobahn kwam dan toen toch ineens een klapperend geluid, dat ook ineens weer verdwenen was. En het was tot mijn verbazing niet de rechter chroomstrip die daar het schip verliet, maar de linker. Deze voelde zich misschien verwaarloosd.
Het effect is nu dat ik aan één kant weer zonder chroomstrip zit, en aan de andere kant met een deels doorgesleten spatbord. Ik ben nu aan het overwegen om dan toch maar weer terug te gaan naar de standaard Special Arches. Ik vind dat ze een mooie vorm hebben, en hoewel de Group 2s er leuk racey uitzien, en de chroomstrips iets sjieks toevoegen, vind ik het wel jammer dat ze het verder redelijk consequente Rover Cooper thema van de auto doorbreken. Daarbij komt dat ik, toen ik een paar weken geleden voor een lang weekend in Engeland was, bij twee aanbieders geprobeerd heb om een nieuw set Group 2s te krijgen, maar wat ze hadden was toch wel erg anders dan het type dat ik heb. Wel heb ik een set Special verbreders uit Engeland meegenomen en ze even gepast (aangezien de Group 2s wel groter zijn, moest ik wel wat viezigheid van onder de Group 2s dat tevoorschijn kwam weg-photoshoppen). Zo zou het er dan uitzien.
Ik heb meer foto's van de "spatbordsituatie" samen in een set gezet.
OK, dat is wel zo'n beetje de huidige stand van zaken wat betreft de witte Cooper. Ik hou je op de hoogte.