Het ziet er naar uit dat ik me heb verplicht om alles te rapporteren dat zich afspeelt in mijn mobiele leven, dus zou het niet eerlijk zijn om alleen de leuke dingen (en de min-of-meer slechte, zie de geschiedenis met de chroomstrips) te melden, maar ook de slechte en beschamende dingen. Dus daar gaat 'ie dan...
Toen ik terugkwam van het Ardennen-weekend van de Mini Seven Club, afgelopen weekend, kwam ik tot de conclusie dat het toch niet zo slim was om de rechter Hi-Lo aan de achterkant niet wat hoger te draaien. Het wiel had het hele weekend tegen de spatbordverbreder aangelopen, met en zonder bagage. Dus, de wielen moesten eraf (beide kanten, deze keer, aangezien het hele idee van de aanpassing aan de linker kant de laatste keer was dat beide kanten weer dezelfde hoogte hadden). We hebben een flinke, passende sleutel gekocht (32mm, dat is groot!) en fiksten het klusje zonder noemenswaardige problemen.
Met een vriendin aan de andere kant van het land moet ik er rekening mee houden dat ik niet teveel prive-kilometers met de lease-auto rij, dus besloot ik dat het weer goed genoeg was om de witte Cooper voor jet weekend mee te nemen. Toen de klus geklaard was ging ik dus op weg naar huis, van de garage in de buurt van het huis van mijn ouders naar mijn eigen huis in Hilversum. Mijn vader volgde in de Volvo, omdat we wat te doen hadden in Hilversum.
Na ongeveer een kilometer begon ik een een "hobbel" te voelen, die van linksachter leek te komen. Behoorlijk overtuigd dat ik een lekke band had begon ik uit te kijken naar een veilige plek om te stoppen en even te kijken wat er aan de hand was.
Maar bijna precies op het moment dat ik begon te denken aan stoppen was er een grote klap en een verschikkelijk schrapend geluid. Voor ik het wist werd ik ingehaald door mijn linker achterwiel.
Om een lang verhaal kort te maken, ik was vergeten om de wielmoeren van het wiel na te trekken, zodat ze waren losgekomen, met de beschreven gevolgen. Gelukkig ging het niet snel aangezien ik al aan het kijken was naar een plek om te stoppen, maar we stonden op een vrij lastig punt. Mijn vader begon het verkeer te regelen, en wel belden de ANWB omdat we op dat moment geen idee hadden wat we moesten doen. De auto stond op de achterplaat van de rem, en de remtrommel was er ook afgelopen.
Toen de stress een beetje zakte bedachten we dat het niet zo'n heel groot probleem zou zijn om de auto omhoog te krijgen met de standaard krik, bedoeld voor pech onderweg, dus dat is wat ik deed. Volgende punt was de remtrommel er weer op krijgen, wat nogal problematisch bleek te zijn, mogelijk omdat de wielbouten verbogen zijn. Het was nodig om de reminstelling helemaal terug te draaien, plus de overredingskracht van een forse hamer om de trommel er weer op te krijgen. Daarna was het wiel erop zetten niet zo'n groot probleem, (mede dankzij een vriendelijke meneer op een fiets die drie van de vier wielmoeren heeft teruggevonden).
Dus, na ongeveer een kwartier stond het witte Coopertje weer op zijn wielen. Ik kon ermee rijden, maar daarbij produceerde de linker achterkant wel een verschrikkelijk schrapend geluid en mijn vader zei dat het wiel een beetje slingerde. Aangezien we maar een kilometer weg waren van de garage hebben we de auto heel voorzichtig terug gereden, waar hij nu wacht om naar Amersfoort gebracht te worden om de linker achterwielophanging te laten repareren.
Het was een geluk bij een ongeluk dat er niemand in de buurt was om geraakt te worden door het wiel, dat veranderd in een verrassend gevaarlijk object als het van de auto los komt, zelfs op zo'n lage snelheid. Ook voor mij was het een geluk dat we niet zo hard gingen,ik moet er niet aan denken wat er gebeurd zou zijn op de snelweg, bijvoorbeeld. Dit is zo'n levensles die je precies leert waarom je altijd driedubbel moet controleren of je wielmoeren wel volledig vastgedraaid zijn.